Even een korte update:
Gisteren ben ik weer bij de psychiater geweest. We hebben besloten dat Risperdal een slechte keuze was (psychiater: "Noem het maar gewoon een k*t-medicijn hoor, dat mag best") en dat ik het dus compleet laat vallen. In plaats daarvan gaan we op zoek naar iets dat me helpt met slapen en dat ik kan nemen als er een melt-down dreigt.
Niet ideaal, want nu raak ik nog steeds overprikkeld, maar wel fijn dat de hoofdpijn weg is en dat ik prikkels in ieder geval weer aan voel komen.
Oh ja. Niet gerelateerd aan medicatie, maar toch iets dat ik wil melden:
Draaiorgels zouden verboden moeten worden.
Tot zover. Over en uit. Ik ga mijn hangmat ophangen in de tuin. :)
vrijdag 20 april 2018
zaterdag 14 april 2018
Zelfzorg
Dit is een lastig onderwerp, want ik ben er niet zo goed in.
Ik weet dat bepaalde dingen moeten, omdat dat gewoon zo is. Eten, drinken, wc-bezoek, douchen, tanden poetsen en slapen/rusten zijn zo ongeveer wel de basis-dingen, denk ik. Even een lijstje.
- Eten - Doe ik omdat het moet. Ik eet zelden omdat ik honger heb, vaker omdat het een bepaalde tijd is. Lunch heb ik al jaren niet op, dus ik eet alleen ontbijt en avondeten. Ik maak een plan voor (het avondeten van) de hele week en probeer me er aan te houden. Als ik geen partner zou hebben die van afwisseling houdt, zou ik elke week precies dezelfde dingen eten. :)
- Drinken - Doe ik te weinig. Ik heb in mijn planning vijf 'drinkmomenten' staan, waarvan ik er eigenlijk maar twee dagelijks aanhoud. De rest sla ik over, omdat ik het vergeet. Ik heb praktisch nooit dorst. Wel drink ik -heel braaf- bij elke buitenshuis-afspraak een glas water tijdens de afspraak. Omdat dat 'hoort', denk ik. :)
- Bezoek aan wc - Vergeet ik ook vaak. Ik merk vaak niet dat ik 'moet', totdat ik buikpijn krijg en me realiseer dat ik al een hele dag niet naar de wc ben geweest.
- Douchen - K*t. Haat dit met een passie. Onder invloed van Risperdal (zie vorige post) heb ik me een week (!!) niet gewassen, puur omdat het me geen zak interesseerde. Als ik 'clean' ben, douche ik twee (en soms drie) keer per week. Ik vind het een rotgevoel. Het water op mijn vel (of erger: op mijn hoofd), het verschil tussen het warme water en de koude lucht, het afdrogen (en de jeuk van mijn droge huid) naderhand... Bah! Wel heb ik sinds kort mijn douche-handdoeken vervangen door hydrofieldoeken (die je normaal voor baby's gebruikt). Sindsdien is afdrogen niet meer zo heel verschrikkelijk. Maar nog steeds niet fijn.
- Tanden poetsen - Bah! Een tandenborstel doet vaak pijn aan mijn tandvlees, ragers (die ik van de tandarts moet gebruiken) voel ik tot in mijn ruggemerg en tandpasta smaakt vaak vies. Dus hiervoor zoek ik oplossingen. Een zachtere tandenborstel en 'lekkere' tandpasta maken het gebeuren al minder stressvol, maar wat ik met die ragers moet..? Ik ga binnenkort weer naar de tandarts en ga dit overleggen, want elke keer overprikkeld raken is niet zo fijn. :)
- Slapen - Tja. Ik heb een uur rust nodig 's middags, die ik vaak oversla uit eigenwijsheid. En 's avonds slaap ik eigenlijk ook niet zo best. Dus ik sta eigenlijk half-overprikkeld op en heb geen kans om deze spanning kwijt te raken als ik geen rust pak. Dit is een van die dingen die ik echt moet gaan leren, om niet weer burnt-out te raken.
Zelfzorg is echt niet mijn sterke punt. :)
Ik weet dat bepaalde dingen moeten, omdat dat gewoon zo is. Eten, drinken, wc-bezoek, douchen, tanden poetsen en slapen/rusten zijn zo ongeveer wel de basis-dingen, denk ik. Even een lijstje.
- Eten - Doe ik omdat het moet. Ik eet zelden omdat ik honger heb, vaker omdat het een bepaalde tijd is. Lunch heb ik al jaren niet op, dus ik eet alleen ontbijt en avondeten. Ik maak een plan voor (het avondeten van) de hele week en probeer me er aan te houden. Als ik geen partner zou hebben die van afwisseling houdt, zou ik elke week precies dezelfde dingen eten. :)
- Drinken - Doe ik te weinig. Ik heb in mijn planning vijf 'drinkmomenten' staan, waarvan ik er eigenlijk maar twee dagelijks aanhoud. De rest sla ik over, omdat ik het vergeet. Ik heb praktisch nooit dorst. Wel drink ik -heel braaf- bij elke buitenshuis-afspraak een glas water tijdens de afspraak. Omdat dat 'hoort', denk ik. :)
- Bezoek aan wc - Vergeet ik ook vaak. Ik merk vaak niet dat ik 'moet', totdat ik buikpijn krijg en me realiseer dat ik al een hele dag niet naar de wc ben geweest.
- Douchen - K*t. Haat dit met een passie. Onder invloed van Risperdal (zie vorige post) heb ik me een week (!!) niet gewassen, puur omdat het me geen zak interesseerde. Als ik 'clean' ben, douche ik twee (en soms drie) keer per week. Ik vind het een rotgevoel. Het water op mijn vel (of erger: op mijn hoofd), het verschil tussen het warme water en de koude lucht, het afdrogen (en de jeuk van mijn droge huid) naderhand... Bah! Wel heb ik sinds kort mijn douche-handdoeken vervangen door hydrofieldoeken (die je normaal voor baby's gebruikt). Sindsdien is afdrogen niet meer zo heel verschrikkelijk. Maar nog steeds niet fijn.
- Tanden poetsen - Bah! Een tandenborstel doet vaak pijn aan mijn tandvlees, ragers (die ik van de tandarts moet gebruiken) voel ik tot in mijn ruggemerg en tandpasta smaakt vaak vies. Dus hiervoor zoek ik oplossingen. Een zachtere tandenborstel en 'lekkere' tandpasta maken het gebeuren al minder stressvol, maar wat ik met die ragers moet..? Ik ga binnenkort weer naar de tandarts en ga dit overleggen, want elke keer overprikkeld raken is niet zo fijn. :)
- Slapen - Tja. Ik heb een uur rust nodig 's middags, die ik vaak oversla uit eigenwijsheid. En 's avonds slaap ik eigenlijk ook niet zo best. Dus ik sta eigenlijk half-overprikkeld op en heb geen kans om deze spanning kwijt te raken als ik geen rust pak. Dit is een van die dingen die ik echt moet gaan leren, om niet weer burnt-out te raken.
Zelfzorg is echt niet mijn sterke punt. :)
Medicatie-faal
Ik voel me echt een faalhaas.
Na een week Risperdal, echt een superlage dosering, kap ik ermee.
Ik heb vorig jaar, rond deze tijd, een antidepressivum voorgeschreven gekregen van mijn vorige psychiater. Volgens hem zou dat (Lexapro, 5mg) helpen tegen paniekaanvallen. Het tegengestelde bleek waar. Ik kreeg veel meer paniek, had last van elke prikkel in de wereld en (het vervelendste) ik werd er serieus levensmoe van. Dus dat hield ik drie dagen vol, voordat ik in tranen contact opnam met de apotheek, die zeiden dat het misschien slim was om ermee te stoppen. Psychiater boos (want ik had moeten doorzetten), maar ik begon weer licht te zien in de spreekwoordelijke duisternis.
Nu dus Risperdal, een antipsychoticum. Ik twijfel al de hele week, omdat de (bij hogere dosering voorkomende) bijwerkingen -die 'maximaal een paar dagen' zouden duren- echt flink heftig aanwezig zijn. Ik heb 24/7 knallende koppijn, ben mega-chagrijnig tegen A., zie nergens plezier in en heb nog steeds last van overprikkeling. Het enige verschil is dat ik de overprikkeling niet zie aankomen, als ik Risperdal slik.
Ik heb dit gisteren zo aan mijn psycholoog uitgelegd (die zei dat ik dit zo letterlijk tegen psychiater kan vertellen, komende donderdag):
Zonder Risperdal is mijn wereld heel kleurrijk, luidruchtig en vol (aan mezelf opgelegde) deadlines. Het is stressvol, maar het houdt me scherp. Omdat ik die constante deadlines ('12.00 uur: de was in de machine doen, 13.00 uur: was ophangen, 14.00 uur: verplicht kopje thee drinken' etcetera) heb, krijg ik dingen gedaan. Niet veel dingen, maar goed.
Met Risperdal is mijn wereld grijzig, bijna zwart-wit. Uiteraard zie ik wel kleuren, maar ze komen minder hard binnen. Geluiden zijn iets zachter en niks interesseert me. Totdat ik teveel heb gedaan, zonder dat gemerkt te hebben. Van het ene op het andere moment verandert die zwart-wit-wereld dan in een kermis met neonlichten, teveel mensen, harde k*tmuziek en een omroeper die blijft herhalen: "Je moet hier weg! Ga naar huis! Je moet slapen!"
Probleem: Die omslag gebeurt meestal buitenshuis, als ik de deur uit ben voor een afspraak of in de rij sta bij de supermarkt. En gisteren gebeurde dat dus tijdens mijn afspraak bij de psycholoog.
Hoe dat voelt? Heel erg kut.
Ik heb liever dat ik elke prikkel voel en dan kan inschatten hoeveel tijd ik nog 'over' heb, dan dat ik keer op keer overvallen word door deze kermis in mijn kop. Bovendien wil ik niet de rest van mijn leven in een 'grijze' wereld leven. Dan is er geen zak aan.
Anyways (daar is dat stomme woord weer), maak je geen zorgen: Ik probeer goed voor mezelf te zorgen. Maar ik baal wel als een stekker dat er weer een medicijn-test is mislukt.
Na een week Risperdal, echt een superlage dosering, kap ik ermee.
Ik heb vorig jaar, rond deze tijd, een antidepressivum voorgeschreven gekregen van mijn vorige psychiater. Volgens hem zou dat (Lexapro, 5mg) helpen tegen paniekaanvallen. Het tegengestelde bleek waar. Ik kreeg veel meer paniek, had last van elke prikkel in de wereld en (het vervelendste) ik werd er serieus levensmoe van. Dus dat hield ik drie dagen vol, voordat ik in tranen contact opnam met de apotheek, die zeiden dat het misschien slim was om ermee te stoppen. Psychiater boos (want ik had moeten doorzetten), maar ik begon weer licht te zien in de spreekwoordelijke duisternis.
Nu dus Risperdal, een antipsychoticum. Ik twijfel al de hele week, omdat de (bij hogere dosering voorkomende) bijwerkingen -die 'maximaal een paar dagen' zouden duren- echt flink heftig aanwezig zijn. Ik heb 24/7 knallende koppijn, ben mega-chagrijnig tegen A., zie nergens plezier in en heb nog steeds last van overprikkeling. Het enige verschil is dat ik de overprikkeling niet zie aankomen, als ik Risperdal slik.
Ik heb dit gisteren zo aan mijn psycholoog uitgelegd (die zei dat ik dit zo letterlijk tegen psychiater kan vertellen, komende donderdag):
Zonder Risperdal is mijn wereld heel kleurrijk, luidruchtig en vol (aan mezelf opgelegde) deadlines. Het is stressvol, maar het houdt me scherp. Omdat ik die constante deadlines ('12.00 uur: de was in de machine doen, 13.00 uur: was ophangen, 14.00 uur: verplicht kopje thee drinken' etcetera) heb, krijg ik dingen gedaan. Niet veel dingen, maar goed.
Met Risperdal is mijn wereld grijzig, bijna zwart-wit. Uiteraard zie ik wel kleuren, maar ze komen minder hard binnen. Geluiden zijn iets zachter en niks interesseert me. Totdat ik teveel heb gedaan, zonder dat gemerkt te hebben. Van het ene op het andere moment verandert die zwart-wit-wereld dan in een kermis met neonlichten, teveel mensen, harde k*tmuziek en een omroeper die blijft herhalen: "Je moet hier weg! Ga naar huis! Je moet slapen!"
Probleem: Die omslag gebeurt meestal buitenshuis, als ik de deur uit ben voor een afspraak of in de rij sta bij de supermarkt. En gisteren gebeurde dat dus tijdens mijn afspraak bij de psycholoog.
Hoe dat voelt? Heel erg kut.
Ik heb liever dat ik elke prikkel voel en dan kan inschatten hoeveel tijd ik nog 'over' heb, dan dat ik keer op keer overvallen word door deze kermis in mijn kop. Bovendien wil ik niet de rest van mijn leven in een 'grijze' wereld leven. Dan is er geen zak aan.
Anyways (daar is dat stomme woord weer), maak je geen zorgen: Ik probeer goed voor mezelf te zorgen. Maar ik baal wel als een stekker dat er weer een medicijn-test is mislukt.
dinsdag 10 april 2018
Anyways
Ik 'adopteer' stopwoordjes van andere mensen. Een tijdje geleden was het nog "... ofzo" en "...enzo". Ik weet niet precies waar ik dat heb opgepikt, maar het was gruwelijk irritant, omdat dat echt niet werkt in formelere gesprekken met instanties (enzo).
Sinds een paar maanden gebruik ik "anyways". Echt keivaak. Als gespreksstopper, onderwerpafronder of gewoon als vuller.
Anyways. Sorry daarvoor. Ik weet dat het irritant is. Maar ik vind vanzelf weer een nieuw irritant stopwoordje. :)
Sinds een paar maanden gebruik ik "anyways". Echt keivaak. Als gespreksstopper, onderwerpafronder of gewoon als vuller.
Anyways. Sorry daarvoor. Ik weet dat het irritant is. Maar ik vind vanzelf weer een nieuw irritant stopwoordje. :)
maandag 9 april 2018
Medicijnen - Update
Sinds zaterdag slik ik dus Risperdal.
De eerste twee dagen waren niet tof. Veel hoofdpijn, voelde me enorm wazig, duizelig en misselijk. Maar die bijwerkingen zijn inmiddels wel weg. Of het medicijn zelf het gewenste effect heeft weet ik nog niet. Ik voel me nog steeds enorm overprikkeld door de harde muziek van A. En daglicht geeft me ook nog steeds koppijn.
Twijfels, twijfels.
De eerste twee dagen waren niet tof. Veel hoofdpijn, voelde me enorm wazig, duizelig en misselijk. Maar die bijwerkingen zijn inmiddels wel weg. Of het medicijn zelf het gewenste effect heeft weet ik nog niet. Ik voel me nog steeds enorm overprikkeld door de harde muziek van A. En daglicht geeft me ook nog steeds koppijn.
Twijfels, twijfels.
woensdag 4 april 2018
Medicijnen
Ik weet nog niet of ik blij ben, of een beetje sip, maar ik heb na de afspraak met mijn psychiater vandaag een beslissing genomen. Ik ga toch maar aan de medicatie om prikkels te 'dempen'.
Om eerlijk te zijn raak ik elke dag overprikkeld. Geluid en licht zijn mijn grootste irritatiebronnen. Soms ben ik om elf uur 's ochtends al gesloopt (terwijl ik om 9.00 uur opsta) door mijn eigen schuld. Ik houd van al mijn beeldschermen (telefoon, tablet, laptop en tv. En liefst tegelijkertijd) en efficiëntie in mijn huishoudelijke taken (daarom zet ik de vaatwasser of wasmachine vaak al vroeg aan, om het maar gedaan te hebben).
Anyways. Medicijnen. Ik begin met Risperdal, komend weekend. Een echte baby-dosis: 2× 0,25mg per dag. Ik voel me echt een mietje.
Om eerlijk te zijn raak ik elke dag overprikkeld. Geluid en licht zijn mijn grootste irritatiebronnen. Soms ben ik om elf uur 's ochtends al gesloopt (terwijl ik om 9.00 uur opsta) door mijn eigen schuld. Ik houd van al mijn beeldschermen (telefoon, tablet, laptop en tv. En liefst tegelijkertijd) en efficiëntie in mijn huishoudelijke taken (daarom zet ik de vaatwasser of wasmachine vaak al vroeg aan, om het maar gedaan te hebben).
Anyways. Medicijnen. Ik begin met Risperdal, komend weekend. Een echte baby-dosis: 2× 0,25mg per dag. Ik voel me echt een mietje.
maandag 2 april 2018
Coming-out
Nu het eind van de Week van het Autisme in zicht is, wil ik dit de wereld in gooien. In de afgelopen maanden heb ik best veel dingen over autisme gedeeld op FaceBook. In de eerste plaats omdat ik vind dat er meer bekendheid moet zijn voor (vrouwen met) autisme, maar ook omdat ik er (hoogstwaarschijnlijk, want ik zit nog in het diagnose-traject) zelf een auti-vrouw ben.
Na een handvol burn-outs en instortingen in mijn volwassen leven, ben ik begin dit jaar begonnen aan het traject om te onderzoeken of er misschien sprake kon zijn van Autisme Spectrum Stoornis (kortweg ASS). Mijn psycholoog was lichtelijk geschokt dat ik nooit eerder 'was opgemerkt', omdat ik (volgens haar) een 'overduidelijk geval' ben van wat vroeger Asperger heette (sinds 2015 heet dit ASS).
Voor vrouwen is het lastiger om een diagnose ASS te krijgen dan voor mannen, het wordt vaak gediagnostiseerd als iets anders. Borderline, depressie en angst- of (in mijn geval) paniekstoornis zijn veelvoorkomende diagnoses die auti-vrouwen krijgen, voordat ze uiteindelijk 'herkend' worden. De symptomen van deze aandoeningen lijken qua uiterlijk wel op autisme, maar zijn niet hetzelfde: de wereld blijft een verwarrende plek voor (vrouwelijke) autisten.
Anyways. Ik deel dit dus omdat het de Week van het Autisme is en omdat ik denk dat het tijd is voor een (eerlijke) update. Dit is wie ik ben en ik vraag om jullie begrip en geduld, terwijl ik probeer uit te vogelen hoe ik mijn leven kan invullen, zonder mezelf elke dag compleet uit te putten.
Over en uit. :)
PS. Partner A. heeft ADHD (wat raakvlakken geeft met ASS) en hij heeft zijn diagnose eerder gekregen dan ik de mijne. Stomme hipster. ;)
Na een handvol burn-outs en instortingen in mijn volwassen leven, ben ik begin dit jaar begonnen aan het traject om te onderzoeken of er misschien sprake kon zijn van Autisme Spectrum Stoornis (kortweg ASS). Mijn psycholoog was lichtelijk geschokt dat ik nooit eerder 'was opgemerkt', omdat ik (volgens haar) een 'overduidelijk geval' ben van wat vroeger Asperger heette (sinds 2015 heet dit ASS).
Voor vrouwen is het lastiger om een diagnose ASS te krijgen dan voor mannen, het wordt vaak gediagnostiseerd als iets anders. Borderline, depressie en angst- of (in mijn geval) paniekstoornis zijn veelvoorkomende diagnoses die auti-vrouwen krijgen, voordat ze uiteindelijk 'herkend' worden. De symptomen van deze aandoeningen lijken qua uiterlijk wel op autisme, maar zijn niet hetzelfde: de wereld blijft een verwarrende plek voor (vrouwelijke) autisten.
Anyways. Ik deel dit dus omdat het de Week van het Autisme is en omdat ik denk dat het tijd is voor een (eerlijke) update. Dit is wie ik ben en ik vraag om jullie begrip en geduld, terwijl ik probeer uit te vogelen hoe ik mijn leven kan invullen, zonder mezelf elke dag compleet uit te putten.
Over en uit. :)
PS. Partner A. heeft ADHD (wat raakvlakken geeft met ASS) en hij heeft zijn diagnose eerder gekregen dan ik de mijne. Stomme hipster. ;)
Abonneren op:
Posts (Atom)