Geen aanstelleritis

Gisteren had ik een afspraak met het hoofd van de ASS-afdeling van mijn GGZ-instelling. Dit was de vijfde en laatste afspraak, voordat ik over twee weken mijn adviesgesprek heb staan. 

Ze wilde zeker weten dat er geen comorbide dingen spelen die we moeten aanpakken. 

Na een minuut of dertig zei ze: "Ik heb genoeg informatie voor je dossier. Je behandel-psycholoog zei vanochtend dat je heel nerveus bent voor het adviesgesprek en dat je er slecht door slaapt. Wil je graag weten wat de uitslag gaat zijn?"
Ik: "Eerh, ja, ik wil graag slapen en houd niet van verrassingen."
Zij: "Okee, geen probleem. Het is een overduidelijke diagnose. Autisme. Niet aangeleerd, niet nep*... En je hebt waarschijnlijk PTSS gehad toen je jonger was, als ik je zo hoor. Je bent behoorlijk sterk, maar het is nu tijd dat je jezelf toestaat hulp te zoeken."
Ik: "F-ck. Ik weet niet wat ik nu voel."
Zij: "Je hebt jezelf gediagnostiseerd, je hebt er talent voor. Haha. Maar laat ons het nu maar overnemen. Ga nu bijkomen en over twee weekjes bespreken we het behandelplan."

*Ik denk al ruim een jaar dat ik mezelf autisme heb aangepraat, of dat ik het mezelf heb aangeleerd. Maar dat is dus niet zo. 

Holy moly, deze mevrouw prikte binnen een half uurtje dwars door mijn "alles gaat goed"-masker heen. Niet zeker of ik daar blij mee ben, of niet. Maar het is nu wel echt waar. Ik ben autistisch. 

Sorry

Sorry, even niet zoveel nieuws hier. 

Ik ben bezig met het diagnosetraject. Dat neemt heel veel energie in beslag. Hopelijk heb ik 12 juli de definitieve uitslag. Tot die tijd ben ik me vooral druk aan het maken, omdat ik nog steeds denk dat de uitslag "aanstelleritis" gaat zijn. 

Watch this space! :)