Ik voel me echt een faalhaas.
Na een week Risperdal, echt een superlage dosering, kap ik ermee.
Ik heb vorig jaar, rond deze tijd, een antidepressivum voorgeschreven gekregen van mijn vorige psychiater. Volgens hem zou dat (Lexapro, 5mg) helpen tegen paniekaanvallen. Het tegengestelde bleek waar. Ik kreeg veel meer paniek, had last van elke prikkel in de wereld en (het vervelendste) ik werd er serieus levensmoe van. Dus dat hield ik drie dagen vol, voordat ik in tranen contact opnam met de apotheek, die zeiden dat het misschien slim was om ermee te stoppen. Psychiater boos (want ik had moeten doorzetten), maar ik begon weer licht te zien in de spreekwoordelijke duisternis.
Nu dus Risperdal, een antipsychoticum. Ik twijfel al de hele week, omdat de (bij hogere dosering voorkomende) bijwerkingen -die 'maximaal een paar dagen' zouden duren- echt flink heftig aanwezig zijn. Ik heb 24/7 knallende koppijn, ben mega-chagrijnig tegen A., zie nergens plezier in en heb nog steeds last van overprikkeling. Het enige verschil is dat ik de overprikkeling niet zie aankomen, als ik Risperdal slik.
Ik heb dit gisteren zo aan mijn psycholoog uitgelegd (die zei dat ik dit zo letterlijk tegen psychiater kan vertellen, komende donderdag):
Zonder Risperdal is mijn wereld heel kleurrijk, luidruchtig en vol (aan mezelf opgelegde) deadlines. Het is stressvol, maar het houdt me scherp. Omdat ik die constante deadlines ('12.00 uur: de was in de machine doen, 13.00 uur: was ophangen, 14.00 uur: verplicht kopje thee drinken' etcetera) heb, krijg ik dingen gedaan. Niet veel dingen, maar goed.
Met Risperdal is mijn wereld grijzig, bijna zwart-wit. Uiteraard zie ik wel kleuren, maar ze komen minder hard binnen. Geluiden zijn iets zachter en niks interesseert me. Totdat ik teveel heb gedaan, zonder dat gemerkt te hebben. Van het ene op het andere moment verandert die zwart-wit-wereld dan in een kermis met neonlichten, teveel mensen, harde k*tmuziek en een omroeper die blijft herhalen: "Je moet hier weg! Ga naar huis! Je moet slapen!"
Probleem: Die omslag gebeurt meestal buitenshuis, als ik de deur uit ben voor een afspraak of in de rij sta bij de supermarkt. En gisteren gebeurde dat dus tijdens mijn afspraak bij de psycholoog.
Hoe dat voelt? Heel erg kut.
Ik heb liever dat ik elke prikkel voel en dan kan inschatten hoeveel tijd ik nog 'over' heb, dan dat ik keer op keer overvallen word door deze kermis in mijn kop. Bovendien wil ik niet de rest van mijn leven in een 'grijze' wereld leven. Dan is er geen zak aan.
Anyways (daar is dat stomme woord weer), maak je geen zorgen: Ik probeer goed voor mezelf te zorgen. Maar ik baal wel als een stekker dat er weer een medicijn-test is mislukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten